ฟูมฟาย
ฟูมฟายไปเถอะกวีหนุ่ม
บอกเล่าความรู้สึกจากภายใน
แล้วอ่านออกเสียงให้ตัวเองฟัง
ในห้องหับที่คับแคบ
คงพอมีที่ว่างสำหรับแปะบทกวี
เช้าสายบ่ายค่ำเขียนแล้วเขียนอีก
เช้าสายบ่ายค่ำอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่า
สุข, ก็เสพซึ้งอยู่ผู้เดียว
เศร้า, ก็ซึมโศกอยู่โดดเดี่ยว
ฟูมฟายต่อไปเถอะกวีหนุ่ม
ไม่มีใครได้ยินหรอกฯ
*********************
โดย พันธุ์ปกรณ์ พงศารม
จุดประกายวรรณกรรม
อาทิตย์ที่ 18 พ.ย. 50
ประทีป จิตติ 
ฟายฟูม
ฟายฟูมจนแก้มอูมอวบเต่ง
อมอุ้มไว้ด้วยอารมณ์ถวิลจักสำแดง
เป็นบทกวีผัสสะจินตนะจำแลง
รัดร้อยร่องรอยอักษรสเสพ..นฤมิต
ผนังห้องจดขอบมหรรณจักรา
มองฝ้าสุดฟ้าอักขรกรรมประสิทธิ์
เวลาเลื่อมเงาเนาว์นิ่งในพินิจ
คืนเนิ่นเนิบค่ำซ้ำซ้ำซ้ำ..ซ้ำเป็นนิรันดร์
ก็แล้วต้องให้ใครได้ยินกันเล่า?
อุโฆษสัจธรรมหล้าเอมหฤหรร
ชลาลัยหลั่งธารอุทกทันธ์
ใช่เคยถามศิลาโขดคำ..สดับข้าฤาไฉน?
ฟูมฟายไม่ใคร่ได้เป็น
แต่ฟุ่มเฟือยนเห็นได้ี่บ่อยครั้ง
จนบิดามารดา
พร่ำเอ่ย..
ฟุ่มเฟือยต่อไปเถิดลูกรัก
ภายหน้าเจ้าจัก..อดตาย..เป็นแน่
แหม อ่านยังไม่ทันจบคิดไปล่วงหน้าว่าการฟุ่มเฟือยเป็นสิ่งดี–
แต่บรรทัดสุดท้ายเล่นเอาขำไม่ออกเลย